کسى به مدینه آمد و به مردم مدینه گفت: من مى‏توانم خبرهایى از زندگى شما بدهم. کسانى که با او در ارتباط بودند، از او خبر مى‏خواستند و او خبر مى‏داد و درست مى‏گفت. این موضوع را به خدمت مبارک موسى بن جعفر علیهما السلام اطلاع دادند که: شخص بى‏دین و غیر مسلمانى به مدینه آمده و از امور ما خبر مى‏دهد.

حضرت با او ملاقات کردند و در حضور مردم فرمودند: چه کار کرده‏اى که به این حال رسیده‏اى که به پنهان راه پیدا کرده‏اى؟

به حضرت عرض کرد: خیلى چیزها را مى‏خواستم، با خواسته‏هایم مخالفت‏

کردم و در مقابل خواسته‏هاى خودم، صبر کردم و آن خواسته‏ها را دنبال نکردم، اگر چه تلخ و سخت بود.

حضرت فرمودند: درست است که چنین دانشى در محدوده ریاضت‏هاى نفسى و مخالفت با خواهش‏ها نصیب تو شده است. این مسأله درستى است؛ چون خداى مهربان در این عالم نیز اجر خوبى احدى را ضایع نمى‏کند، و لو با خدا نبوده، مخالف خدا باشند و خدا را قبول نداشته باشند.

پاداش عمل صالح دشمنان‏

شیعه‏اى، از یک خان عرب اهل سنت سیلى نابى خورد. روى زمین افتاد.

صورتش از سیلى خوردن درد آمده بود و بدنش از زمین خوردن. به او گفت: من که زورم به تو نمى‏رسد، اما ما مولایى به نام امیرالمؤمنین علیه‏السلام داریم، به او شکایت مى‏کنم و او انتقام مرا از تو مى‏گیرد. گفت: همین الان برو، خیال مى‏کنى من از او مى‏ترسم؟ او چهارصد سال است که از دنیا رفته است، چگونه از من انتقام مى‏گیرد؟

این بنده شیعه با دل صاف و پاک آمد، سه شب در حرم امیرالمؤمنین علیه‏السلام دعا کرد و گفت: تا انتقام مرا نگیرى، من از حریم تو بیرون نمى‏روم. گریه مى‏کرد.

آن خان در اطراف کوفه زندگى مى‏کرد. سه روز گذشت، شیعه مى‏بیند که دعاى او مستجاب نشد و حرف خان ظالم اهل سنت دارد ثابت مى‏شود و گویا از دست حضرت کارى برنمى‏آید.

کنار ضریح گریه کرد تا خوابش برد. محضر مبارک امیرالمؤمنین علیه‏السلام را درک کرد، به حضرت عرض کرد، حضرت فرمود: خداوند متعال به ما قدرت هر کارى را داده است، ولى من به این خان سنّى ضربه‏اى در این دنیا نخواهم زد، چون او حق خیلى مختصرى به گردن من دارد و از من طلبکار است. طلب طلبکار را باید بدهند و آن این است که: روزى این خان از کنار نخلستان‏هاى بیرون نجف در حال عبور بود، چشم او به گنبد من افتاد، دستش را روى سینه گذاشت و گفت: «السلام علیک یا على بن أبى طالب» یک کار خوب انجام داد، مزدش این است که او را ببخشى.

بیدار شد. با گرفتن جواب خود از حرم بیرون رفت. خان سوار اسب بود، گفت:

چه شد؟ شکایت کردى؟ آیا على توانست مرا بزند؟ گفت: من رفتم شکایت‏

کردم، على علیه‏السلام فرمودند: من این شخص را به این علت نمى‏زنم که به گردن من حق دارد و آن این است که روزى از کنار نخلستان‏ها مى‏گذشت، با دیدن گنبد من، به من احترام کرده است.

خان از اسب پایین آمد. روى خاک نشست، گفت: کجا مى‏روى؟ من مى‏خواهم‏ گریه کنم، دست مرا بگیر و به حرم امیرالمؤمنین علیه‏السلام ببر، من مى‏خواهم شیعه و علوى شوم.

مشاهده کنید که یک حسنه چه پاسخى دارد.

دنباله حکایت امام کاظم علیه‏السلام‏

موسى بن جعفر علیهماالسلام به آن شخص پیشگو فرمود: در مقابل ریاضت‏ها و صبرى که کردى، حق است که چنین پاداشى را به تو بدهند. آیا علاقه دارى مسلمان شوى؟ گفت: نه، هیچ علاقه‏اى به مسلمان شدن ندارم، فرمود: با خواهش نفس مخالفت کن و مسلمان شو، تو که تمرین مخالفت با هواى نفس دارى، باطن تو مى‏گوید مسلمان نشو، با این باطن جهاد کن و مسلمان شو.

گفت: چشم. به دست موسى بن جعفر علیهماالسلام مسلمان شد. چند روزى که آداب اسلام را یاد گرفت، کسى آمد به او گفت: یکى از آن خبرها را از زندگى من به من بده. هر چه فکر کرد، دید هیچ خبرى نزد او نیست. به درب خانه موسى بن جعفر علیهماالسلام آمد و در زد، گفت: یابن رسول الله! آن زمانى که بى‏دین بودم، مى‏توانستم خبر از آینده بدهم، اما اکنون که دیندار شده‏ام، خبرى نمى‏توانم بدهم، پس مزد این دیندارى ما چه شد؟

حضرت فرمود: دنیا گنجایش مزد مسلمان شدن تو را ندارد، پاداشى که مى‏خواهند به تو بدهند، در این دنیا نمى‏توان به تو داد. گفت: صبر مى‏کنم تا در قیامت، پاداش مسلمان شدنم را از پروردگار عالم بگیرم.